Uśmiechasz się do mnie troskliwie
i dłonią dotykasz mej twarzy,
tak czule, tak ciepło, tak tkliwie,
i stoisz znów przy mnie na straży.
W alejce, wśród krzewów jaśminu,
częstujesz mnie sercem z piernika
i uśmiech mi dajesz, mój synu,
i nagle cię nie ma, gdzieś znikasz...
Więc wołam cię, synku, i wołam,
lecz wiatr mi jak echo powtarza:
- To sen był, kobieto, sen zgoła,
tak bywa, tak czasem się zdarza.
A ja, jak to matka - wierzyłam,
że syna po latach spotkałam...
Nieprawda - nieprawda, że śniłam!
To czemu nad ranem płakałam?...
Gliwice 11.12.2020 r.
Pamięci syna Tomasza
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz